Middelfart – Juelsminde – Tuno

Nadat we zaterdag afscheid nemen van mijn ouders varen we zondag weer terug naar Juelsminde. Als we hier aankomen is het veel drukker in de haven; het jaarlijkse festival viert zijn laatste dag. We leggen aan in de tweede haven, waar gelukkig langs de kade nog voldoende plek is. Als we terugkomen van een bezoekje aan de kermis ligt de hele kade vol. Er liggen veel Nederlandse boten en naast ons heeft iemand uit Stavoren aangelegd. De volgende dag vertrekt de hele vloot en rond half 10 is de haven weer zo goed als leeg. De omgeving hier is schitterend en we maken een lange wandeling langs de kust.

Op dinsdag zetten we al vroeg koers naar Hov, een haventje 18 mijl verderop. Als we wegvaren staat er 12 – 14 (windkracht 3 – 4) knopen wind en we kunnen het hele stuk voor de wind varen. We zetten alleen het grootzeil en het schip loopt snel en rustig. Om te voorkomen dat de giek overkomt zetten we deze vast met een bulletaly. Omdat het zo voorspoedig zeilt besluiten we een stukje verder door te varen naar het eiland Tuno. Dit is maar 4 mijl verderop en schijnt veel mooier te zijn dan Hov. Na een tijdje neemt de wind echter (tegen de voorspellingen in) gestaag toe tot 18 - 20 knopen. Als we er bijna zijn haal ik de bulletaly eraf. Inmiddels hebben we zelfs 24 knopen gespot (windkracht 6) en willen we snel de haven binnenlopen. Opeens komt de giek alsnog over! Door de harde wind en de golven achterop de boot gaat het alsnog fout, net nu de beveiliging eraf is en we al aan het klaarmaken zijn voor het binnenlopen! Met een enorme klap vliegt het zeil naar de andere kant en de één van de sluitingen tussen de katrol en de giek begeeft het. Peter zet de motor aan en draait de boot in de wind, terwijl ik zo snel mogelijk het zeil laat zakken en de grootschoot aanhaal. Gelukkig werkt dit nog en kan ik de giek redelijk in het midden krijgen. Met een extra lijn zet Peter de giek goed vast voordat we verder varen. In de haven is er een plaatsje direct aan de kade bij de ingang. Met een stevige aflandige wind en de schroefwerking precies verkeerd om is dit echter niet makkelijk aanleggen. Peter vaart op de kade af en aan mij de taak om de middenlijn zo snel mogelijk om de bolder vast te leggen. Door de zenuwen mis ik de bolder, maar gelukkig legt een vriendelijke buurman de lijn er alsnog omheen. Ik trek de lijn snel aan en zet hem vast. We zijn op Tuno!

Wat een geluk dat we zo vroeg waren. De haven stroomt vol en ook de ingang wordt helemaal volgebouwd. Sommige zeilers durven het zelfs niet meer aan om naar binnen te varen en maken rechtsomkeert. Er is echt veel wind voorspelt (voor morgen) en het waait nu ook behoorlijk, dus ankeren is niet zo prettig op zo’n moment. Eén schip ankert toch en gaat wild op de golven heen en weer; dat moet een verschrikking zijn!